ร้องไห้ อีกแล้วเหรอ ? อ่อนแอจังเลย..เข้มแข็งหน่อยสิ การถูกปลูกฝั่งแบบนี้มาเรื่อย ๆ จะทำให้เราเข้าใจว่าอารมณ์อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นมา

เราไม่ควรแสดงออก ควรที่จะเก็บไว้ข้างใน ‘ยิ้ม’ และบอกกับใคร ๆ ว่า ‘ฉันไม่เป็นไร’ 

บางครั้งใครหลาย ๆ เลือกที่จะเก็บกดความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้ข้างในแต่กลับเลือกแสดงออกโดยการทำให้ทุกคนรอบตัวสบายใจ ยิ้ม หัวเราะ ทำตัวร่าเริง แต่ข้างในจิตใจกลับหดหู่ ทุกข์ทรมานในจิตใจ 

เพราะอะไร..เราถึงเลือกเก็บความรู้สึกจริงๆ ไว้ข้างใน ?

อยากให้ลองสังเกตตัวเองเวลาที่เกิดเรื่องอะไรขึ้น เรามักจะบอกกับทุกคนหรือเปล่าว่า ‘อ๋อ..ไม่เป็นไร’ ‘ ฉันโอเค…’ ‘อืม..เราสบายดี’ ยิ้มและบอกใคร ๆ ว่าไม่เป็นไร แต่ในขณะเดียวกันข้างในแหลกสลาย

เจ็บปวดและไม่สามารถทำให้ตัวเราเองยืนขึ้นมาได้ คนส่วนใหญ่มักจะเป็นแบบนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นเกิดจากสภาวะสังคมของเราทำให้เราเข้าใจว่าการแสดงออกของอารมณ์ การแสดงความรู้สึกที่แท้จริงของเราเป็นเรื่องที่

ไม่ควรทำ ไม่ควรแสดงออก เก็บความรู้สึกของตัวเองไว้สิ จะร้องไห้ทำไม ? จะเสียใจทำไม ? อ่อนแอจังเลย.. เข้มแข็งหน่อยสิ พอถูกปลูกฝังด้วยคำพูดเหล่านั้นมาเรื่อย ๆ

เราก็จะเข้าใจว่าอารมณ์อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นเราไม่ควรที่จะแสดงออกมาและบอกกับใคร ๆ ว่าเราโอเคกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น 

คนที่เขาทำตัวร่าเริง ยิ้ม หัวเราะ สิ่งเหล่านั้นที่แสดงออกมา เราอาจจะมองไม่เห็นว่าสิ่งที่อยู่เบื้องลึกเบื้องหลังของความรู้สึกว่าเขาอาจจะกำลังเจ็บปวด อาจจะกำลังทุกข์ใจหรืออาจจะกำลังแหลกสลาย

การที่เราอยากแสดงความรู้สึกบางอย่างเพื่อให้คนรอบ ๆ ตัวสบายใจ แล้ว..เราเคยตั้งคำถามกับตัวเองไหม ? ในวันเรารู้สึกแย่ เราจำเป็นต้องยิ้มจริง ๆ หรือเปล่า ?

เราจำเป็นต้องทำให้ตัวร่าเริงเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกหรือเปล่า ? เคยทำตัวเองไหม..ว่าจริง ๆ แล้วเรากำลังรู้สึกอะไรหรือคิดอะไร

ทำความเข้าใจความรู้สึกและความต้องการของตัวเอง

ทุกคนมีความเจ็บปวดในชีวิตและความเจ็บปวดของแต่ละคนแตกต่างกันออกไป การที่เราเห็นคนหนึ่งคนหัวเราะ มีความสุขมาก ๆ บางทีสิ่งที่เราเห็นอาจจะไม่ได้ตรงไปตรงมา

เขาอาจจะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ รวมไปถึงตัวเราเอง เราอาจจะต้องกลับมาสังเกตและถามตัวเอง ทำความเข้าใจในความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองว่าเรากำลังคิดและรู้สึกอะไร จำเป็นไหม?

ที่เราต้องพยายามทำให้คนรอบข้างรู้สึกดี การผิดหวัง โกรธ รู้สึกแย่ เจ็บปวด มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่สามารถเกิดขึ้นได้ในชีวิตของมุษย์เรา มันจะแปลกมากกว่าถ้าหากเราไม่สามารถอ่อนแอได้

เราเสียใจไม่เป็นและร้องไห้ไม่ได้ เพราะโดยปกติมนุษย์เรามีอารมณ์และความรู้สึก ซึ่งอารมณ์และความรู้สึกที่เกิดขึ้น เป็นเรื่องธรรมชาติที่มนุษย์ทุกคนต้องมี มีมาก มีน้อย แต่ละสภาวะอารมณ์ก็แตกต่างกันออกไป

สิ่งที่สำคัญคือการที่เรายอมรับกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นให้ได้ว่าเราสามารถรู้สึกได้ในสิ่งที่เรารู้สึกจริง ๆ เราสามารถคิดได้ในมุมที่เราอยากจะคิด การที่เราแบกรับความรู้สึกอะไรก็ตามที่มันเจ็บปวดมาก ๆ

เราก็จะยิ่งทุกข์มาก ๆ แล้วเพราะอะไรเราถึงต้องฝืนความรู้สึกข้างในของตัวเอง ทำไมเราต้องยิ้มในวันที่ยิ้มไม่ไหว หัวเราะ ร่าเริง ในวันที่ข้างในสลาย 

บางครั้งเราต้องเรียนรู้ ทำความเข้าใจความรู้สึกและความต้องการของเราจริง ๆ แน่นอนว่าเราคงไม่อยากให้อารมณ์ด้านลบเกิดขึ้นกับเรา แต่เชื่อเถอะว่าการที่เราปลดปล่อยอารมณ์เหล่านั้นออกมา

ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์โกรธ เศร้า อ่อนแอหรือแม้กระทั่งรู้สึกว่าเราลุกไม่ไหว และเราต้องการใครสักคนที่จะเข้ามาช่วยเหลือ เราสามารถที่จะแสดงออกมาได้ การยอมรับว่าเรามีความรู้สึก เราร้องไห้ได้ อ่อนแอได้

อารมณ์ทางลบของเรามันเกิดขึ้นได้ การซื่อสัตย์ต่ออารมณ์และความรู้สึก อาจจะไม่ใช่แค่การช่วยตัวเราเพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นสัญญาณบ่งบอกคนรอบ ๆ ตัวเราว่าตอนนี้เราไม่ไหว

เราต้องการให้ใครสักคนนึงยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเรา มาดึงเราขึ้นจากจุด ๆ นี้ที่มันหนักมาก ๆ แต่ถ้าหากเรายังคงฝืนความรู้สึกของตัวเอง ยังคงยอมรับไมได้ว่าเราจะต้องรู้สึกทางด้านลบกับเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น

รวมถึงยอมรับไม่ได้ที่จะให้ตัวเองอ่อนแอและต้องทำเป็นเข้มแข็งอยู่ตลอดเวลา พอเป็นแบบนี้คนรอบข้างก็จะไม่เห็นสัญญาณเตือนเหล่านี้ว่าเขาควรที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ

หรือเขาควรจะปรับบางอย่างเพื่อให้อยู่กับเราได้ดีมากขึ้น ความเจ็บปวดที่เข้ามาเป็นเรื่องธรรมดามาก ๆ เลย

เวลาที่เราร้องไห้ไม่ได้หมายความว่าเราอ่อนแอเสมอไปเพียงแต่ว่าคงมีอะไรบางอย่างที่มันเกิดขึ้นกับจิตใจและเราต้องที่จะระบายมันออกมา ทำความเข้าใจว่าคนเราเจ็บปวดได้ ร้องไห้ได้ อ่อนแอได้

เพื่อเป็นสัญญาณให้คนรอบข้างเข้ามาช่วยเหลือรวมถึงตัวเราเองจะได้เห็นด้วยว่าเราไม่ไหวแล้วจริง ๆ