“อย่ารู้สึกผิดที่ อ่อนแอ ” บทความนี้ Alljit ร่วมกับคุณวันเฉลิม คงคาหลวง (นักจิตวิทยาการปรึกษา) เจ้าของแฟนเพจ Trust.นักจิตวิทยาการปรึกษา

 

จะพาทุกคนไปทำความเข้าใจกับความอ่อนแอที่สามารถเกิดขึ้นได้กับมนุษย์ทุกคน

มนุษย์เกิดมาพร้อมกับความ อ่อนแอ

ความอ่อนแอเป็นเรื่องปกติ แต่เราอาจจะอยู่ในสังคมหรือการเลี้ยงดูที่ทำให้ความอ่อนแอเป็นเรื่องของตราบาป ถ้าเราย้อนดูกันจริง ๆ ความอ่อนแอเป็นพื้นฐานของมนุษย์ทุกคน มนุษย์เป็นสัตว์ที่เกิดมาแล้วไม่สามารถดูแลตัวเองได้เลย

 

ตอนที่คุณแม่ตั้งครรภ์ เราก็ต้องได้รับอาหารผ่านคุณแม่ พอคลอดออกมาก็ยังดูแลตัวเองไม่ได้ แต่ต้องมีใครเอาผ้ามาห่มให้ ปรับอุณหภูมิให้ เราค่อย ๆ โตขึ้นจากน้ำนมของแม่ และการดูแลจากผู้เป็นพ่อและแม่ไปพร้อม ๆ กัน

 

การเคลื่อนไหวในช่วงนั้นก็ยังทำไม่ได้ ร่างกายกล้ามเนื้อเรายังไม่ได้เติบโตแข็งแรงเพียงพอ เราก็ต้องได้รับการฝึกฝนจากผู้เลี้ยงดูหรือพ่อแม่ แล้วก็ค่อย ๆ โตขึ้นมาเราก็จะเจอความเจ็บปวดอีกหลากหลายรูปแบบ 

 

เห็นได้ชัดมาก ๆ ว่า “พื้นฐานของพวกเราทุกคนเกิดมาพร้อมกับความอ่อนแอ”

 

เราไม่พร้อมที่จะอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว หรืออยู่ได้ด้วยความแข็งแกร่งขนาดนั้น 

 

นี่คือธรรมชาติของมนุษย์เรา…

อ่อนแอ แล้วรู้สึกผิด

ทำไมความอ่อนแอถึงเป็นตราบาป? ทำไมทุกครั้งที่อ่อนแอแล้วจะต้องรู้สึกผิด?

1. สังคม

อาจจะเป็นเพราะเราอยู่ในสังคม และยุคที่มองอะไรต้องโปรดักทีฟตลอดเวลา ต้องมีขั้นตอน ต้องมีความคิดเชิงบวก ทุกอย่างต้องก้าวหน้า มีผลผลิตเป็นรูปเป็นร่าง คนในสังคมมักจะตีตราว่าคนอ่อนแอทุกคนไร้ศักยภาพ

 

คนร้องไห้เท่ากับคนอ่อนแอบางทีเราอาจจะใช้ชีวิตไปตามความเชื่อของสังคมที่ยิ่งใหญ่ และเป็นเส้นกะเกณฑ์อะไรบางอย่างที่หนามาก ๆ เพราะคนเชื่อและนิยมแบบนั้น แต่ความจริงแล้วช่างห่างไกลจากธรรมชาติของเรา

2. ครอบครัว

เราจะเห็นได้ชัดว่าในครอบครัวเวลาเด็กร้องไห้จะชอบบอกว่าอย่าร้องนะลูก มันไม่ดี หรือบางทีอาจจะขู่ว่าถ้าร้องไม่หยุดจะตี สิ่งเหล้านี้เป็นสิ่งปิดกั้นและทำให้เด็กรู้สึกผิดเวลาที่อ่อนแอหรือร้องไห้ เพราะเขาคิดว่าการที่เขาอ่อนแอคือเรื่องผิด

 

ทั้งที่จริงแล้ว เราอ่อนแอเราก็อยากร้องไห้แต่ไม่มีใครมาโอบอุ้มความรู้สึกของเรา ในเวลานั้นเราก็ไม่พร้อมพอที่จะโอบอุ้มตัวเอง

 

จนสุดท้ายก็กลายเป็นการเก็บตัวและเลือกที่จะไม่เปิดความรู้สึกให้ใครเวลาเสียใจหรืออ่อนแอ เพราะถ้าอ่อนแอก็จะไม่ได้รับการยอมรับจากคนในครอบครัวและคนในสังคมด้วย

เจ็บปวดที่ไม่อนุญาตให้ตัวเองอ่อนแอ

บางคนอาจจะยอมรับไม่ได้ในวันที่อ่อนแอ ทั้ง ๆ ที่ในตอนนั้นเราเก็บความรู้สึกที่อัดแน่นในใจไม่ไหวแล้ว บางคนก็ยอมรับได้แต่อนุญาตให้ตัวเองอ่อนแอไม่ได้เสียที

 

ทุกครั้งที่อ่อนแอมักจะเป็นเราเองนั่นแหละ ที่จมอยู่กับความรู้สึกตรงนั้นมากเกินไป จนเราเริ่มลงโทษตัวเองเมื่อเราอ่อนแอ เพราะคนในสังคมบอกเรามาแบบนั้น เพราะการเลี้ยงดูสอนเรามาแบบนั้น 

ผิดไหมที่เราเป็นแบบนี้? 

อาจจะไม่ผิดที่เราจะเชื่อและรู้สึกแบบนั้น เพราะการเลี้ยงดูหล่อหลอมมาและสังคมสอนให้เป็นแบบนั้น แล้วถ้าวันนี้เราเป็นคนที่ไม่สามารถอนุญาติให้ตัวเองอ่อนแอได้ เราก็ไม่จำเป็นที่ต้องโทษตัวเองเลย

 

ขอแค่วันนี้เราเห็นข้อเท็จจริง เริ่มยอมรับ เปลี่ยนความคิดมุมมองใหม่และให้อภัยตัวเอง เราไม่ใช่คนผิดในสังคม อนุญาตให้ตัวเองอ่อนแอได้ ยินยอมให้ตัวเองอ่อนแอได้ ยอมให้ตัวเองร้องไห้ได้ 

อ่อนแออย่างกล้าหาญ

ในวันที่เราอ่อนแอ เราไม่ได้อ่อนแออย่างโดดเดี่ยว เราอาจจะรู้สึกว่าโดดเดี่ยวเพราะอยู่ตัวคนเดียว แต่ในวันที่เราเปิดใจปล่อยความอ่อนแอที่อยู่ในห้องแห่งความลับของหัวใจคุณออกไปได้ เราคือคน ๆ หนึ่งที่มีจิตใจที่กล้าหาญมาก เพราะเราคงเก็บไว้นาน

 

ต้องใช้ความกล้าอย่างมากที่จะปล่อยความรู้สึกนี้ออกมาเพื่อเชิญหน้าได้อย่างตรงไปตรงมา แม้ว่าวันนั้นเราจะนั่งอยู่คนเดียว ยืนร้องไห้อยู่คนเดียว แต่เราจะไม่โดดเดี่ยวเพราะมีความรู้สึกอ่อนแออยู่เคียงข้างกัน

 

รวมไปถึงมีความกล้าที่ซัพพอร์ตเราอยู่ เราไม่ได้โดดเดี่ยวเลย เรายังมี 2 ความรู้สึกนี้อยู่เป็นเพื่อนเสมอ 

ในวันที่อ่อนแอเราจะต้องทำอย่างไร?

1. หาพื้นที่ให้ตัวเอง

ค่อย ๆ หาพื้นที่ ที่เราจะเป็นตัวของตัวเองในเวลาที่เราอ่อนแอ ค่อย ๆ สร้างพื้นที่นั้นด้วยตัวเอง อาจจะมองหาจากความสัมพันธ์รอบข้างหรือใครสักคนหนึ่งที่จะยอมรับเราได้

 

ไม่ว่าจะเป็นนักจิตวิทยาหรือคนที่เราไม่รู้จัก แต่เขาพร้อมพอที่จะให้เราอ่อนแอ และอยากจะโอบอุ้มเราไว้ 

 

อาจจะดูอับจนหนทางในความรู้สึก แต่เมื่อเราทำใจให้เย็นลง แล้วค่อย ๆ มองดู จะมีหลายพื้นที่ที่จะเปิดโอกาสให้เรารู้สึกอ่อนแอได้ ขอแค่เราไม่ปิดกั้นตัวเองก็พอ

2. ปล่อยให้ตัวเองได้อ่อนแอ

ค่อย ๆ ปลดปล่อยความอ่อนแอ ไม่ต้องกดดันตัวเองให้ยกความรู้สึกออกมาทั้งก้อน ให้เวลาตัวเราเองได้เรียนรู้วิธีที่จะปลดปล่อยความรู้สึกนั้นออกมา

 

เพราะความรู้สึกเมื่อถูกเก็บไว้นานเหมือนถูกขังอยู่ในห้อง อาจจะต้องใช้เวลาให้ตัวเราได้เรียนรู้ที่จะเปิดประตูให้กับความรู้สึกนั้น

 

การที่เราค่อย ๆ เรียนรู้ที่จะเปิดประตูบานนั้น ค่อย ๆ ให้โอกาสความอ่อนแอได้ออกมาเผชิญโลกกว้าง เรากำลังเรียนรู้ที่จะเข้มแข็งและใช้ความกล้าหาญในทางที่ถูกต้อง

 

ถ้ามองให้ลึกลงไป คนที่อ่อนแอและกล้าที่จะเปิดเผยความรู้สึกออกมาคือคนที่จริงใจและซื่อสัตย์ต่อตัวเองมาก ๆ คนหนึ่งเลย